In Paradiso blijkt eens te meer dat John Craigie niet alleen een goede muzikant is, maar ook een geweldige verhalenverteller. Meermaals had de singer-songwriters de lachers op z’n hand met mooie monologen die vaak net zo lang duren als de nummers.
Floris Visman
Voor John Craigie was het donderdagavond 18 januari de derde keer dat hij Nederland aandeed, maar voor wie in de tot de nok toe gevulde bovenzaal van Paradiso voor het eerst een liveshow van de Amerikaan zag, moet verrast zijn geweest. Craigie is namelijk echt een publieksdier dat niet zonder de energie van het publiek kan en maar wat graag verhalen deelt. En daar neemt hij uitgebreid de tijd voor.
Waar dat bij andere artiesten tot wat ongeduld van het publiek kan leiden, is het iets waar fans van de singer-songwriter naar uitkijken. En het is ook zeker niet allemaal ingestudeerd. Zo vertelt hij bijvoorbeeld over een show in Noorwegen eerder deze maand dat hij nog nooit zo’n bescheiden publiek had gezien. De zaal bestond uit drie rangen, en ondanks dat de opkomst hoog was, zaten alle Noren op elkaar gedrukt in slechts twee van de drie rangen. Hij vroeg ze wat naar voren te komen en vertelde lachend dat er ‘zeker vier van de dapperste Noren’ zich een weg naar voren baanden.
Pagan Church
Als je de verhalen van Craigie hoort, zou je denken dat zijn muziek net zo vrolijk en ontwapenend is. Deels is dat ook zo -zijn nieuwe plaat Pagan Church die hij opnam met TK & The Holy Know-Nothings is heerlijk laid back bijvoorbeeld-, maar zijn muziek slaat naar eigen zeggen toch het beste aan bij ‘sad people in a small, dark room’.
Toch is het interessant om te zien, dat zeker niet alleen het typische, oudere, mannelijke Americana-publiek op Craigie afkomt. Er zijn verrassend veel jonge vrouwen die van z’n grappen genieten en meebewegen op z’n muziek.
Er komen een aantal nummers van Pagan Church voorbij, maar niet zoveel als je zo verwachten aangezien het album een week eerder verscheen en dus gloednieuw is. Dat komt omdat Taylor Kingman en z’n Holy Know-Nothings er niet bij zijn. De nummer van dat album die wél voorbijkomen worden goed ontvangen. Een angst van Craigie is, zo vertelt hij, dat er slechts wordt gereageerd op nieuw werk. Zo vertelt hij dat het publiek bij een concert van Neil Young waar hij bij was, lauwtjes reageerde op nieuwe nummers en dat de oude baas daarom altijd direct erna een klassieker speelde.
Ook al Craigies klassiekers komen voorbij en zo wordt iedereen in het publiek bediend. Of het een geslaagd concert was? De lange rij bij de merch-tafel beantwoordt die vraag.
friedcoyote.com 
Leave a comment