Jack Browning keverde afgelopen jaar met Red Eye Radio een heerlijke debuutplaat af, vol spaghetti-western invloeden en klassieke outlaw country. En de 25-jarige Londenaar kan ook nog een schitterend schilderen getuige de albumcover die hij voor The White Buffalo maakte. Leer de singer-songwriter die al met Willi Carlisle tourde, kennen aan de hand van z’n muzieksmaak.
Floris Visman
In een speciaal aangemaakte playlist kun je alle tips van Jack Browning beluisteren, vergeet hem niet op te slaan door op het plusje (+) te klikken.
Obsessie: Door welk nummer en welk album ben je nu geobsedeerd?
Man, op dit moment ben ik geobsedeerd (niet voor de eerste, tweede of zelfs derde keer!) door Luke Bell’s titelloze plaat uit 2016. Toen die uitkwam, was ik een 18-jarige jongen in Engeland en die muziek was een openbaring voor mij als iemand die zo ver weg stond van countrymuziek in die tijd; ik speelde in rockbands en het kostte me een paar jaar om me er echt in te verdiepen.
Hoe dan ook, in december besloot ik Luke’s nagedachtenis zo goed mogelijk te eren met een portret en de reacties waren waanzinnig. Ik raakte bevriend met een aantal van zijn familieleden en vrienden en ze waren zo lief. Tijdens en na het schilderen dook ik weer in die plaat en gaf ik hem weer mijn volle aandacht en nu, na meer dan een maand, is hij nog steeds niet uit mijn afspeellijst verdwenen. Als ik er een nummer uit zou moeten kiezen, zou dat Where Ya Been? zijn.
Dat nummer is aangrijpend omdat het humor koppelt aan een zekere droefheid, vooral omdat Luke in 2022 is overleden. Dat nummer lijkt nu in ieder geval voor mij een hele nieuwe betekenis te hebben gekregen.
Het was heel toevallig dat ik dat schilderij uitbracht op hetzelfde moment dat mijn maat Kevin de Kickstarter aankondigde voor zijn docufilm over Luke, die als de Kickstarter slaagt (en daar twijfel ik niet aan!) in de herfst van dit jaar zal uitkomen.
Hartzeer: Waar luister je naar als je relatie uitgaat?
Ha, nou gelukkig heb ik een relatie en is het lang geleden dat ik aan dat gevoel moest denken! Als ik moest kiezen, zou het She Burns van Foy Vance zijn. Misschien is dit een thema voor mijn muzieksmaak, maar er zit een prachtige wisselwerking tussen een zoete nostalgie in dat nummer en een subtiele tragedie. Het is melancholisch, maar met al die beelden die eigenlijk heel zoet zouden moeten zijn. Dat spreekt me wel aan.
Voorspel: Je favoriete album of nummer dat je luistert voor een optreden.
Het kan echt verschillen, maar tijdens een groot deel van mijn tournee in 2023 was het meestal Charley Crockett’s geweldige plaat The Man From Waco. Als je naar een plaat wilt luisteren die letterlijk perfect is van de eerste tot de laatste noot, dan is dat volgens mij de beste! Het is ook zo suggestief, met al die Western- en revolverheldenbeelden dat het moeilijk is om na het beluisteren ervan niet het podium op te stappen met een beetje pep in je pas! Toen ik als support optrad voor Willi Carlisle luisterden we naar een luisterboek van Cormac McCarthy’s The Road. Dat was zo’n hilarische keuze voor een jam in de auto, dus als ik bij de zaal aankwam draaide ik meestal wat Charley om in de zone te komen.
Onderschat: Noem een artiest die volgens jou zwaar ondergewaardeerd is.
Man, er zijn er zoveel. Er zijn artiesten uit het verleden die veel meer erkenning verdienen, zoals Townes Van Zandt (hoewel dat gelukkig recentelijk is veranderd), Sixto Rodriguez en Jackson Frank. Maar op dit moment? Ik denk dat Pat Reedy enorm onderschat wordt. We raakten aan de praat toen ik Luke Bell schilderde, en hij was een goede vriend van hem. Zijn nummer They Know My Name is een masterclass in verhalen vertellen, en het is ook nog eens een geweldig nummer. Het heeft weer die echte Western charme, met een tragisch verhaal waardoor het regelmatig op mijn afspeellijst staat.
Voeten van de vloer: Wat is een nummer waarop je niet stil kunt blijven zitten?
Amos Moses van de geweldige Jerry Reed is er eentje waarbij ik niet stil zou kunnen blijven zitten, zelfs niet als ik het zou proberen (wat ik niet zou doen, want de groove in dat nummer is waanzinnig). Afgezien van een verbazingwekkend lang verhaal dat alleen Jerry zou kunnen vertellen, is het nummer gewoon een scheurend honky tonk groove-festijn. Ik vind het zo moeilijk te geloven dat dit dezelfde Jerry is die een nummer opnam dat zo steenkoud cool was als I Feel For You, maar het getuigt van veelzijdigheid.
Live: Wat is je favoriete live album?
Het blijkt dat ik echt slecht ben in het beperken van antwoorden ha! Het zou makkelijk Frampton Comes Alive kunnen zijn, net als Charley Crockett’s Live At The Ryman dat vorig jaar uitkwam – als je op zoek bent naar een rippin’ honky-tonk show kun je moeilijk een betere vinden voor het moderne tijdperk. Maar het zou ook The Dance van Fleetwood Mac kunnen zijn, alleen al voor hun uitvoering van Silver Springs…of Merle and The Strangers Live In Muskogee.
Maar omdat ik moet kiezen, zeg ik Johnny Cash’s At Folsom Prison, en dan vooral zijn uitvoering van Cocaine Blues (en dat zeg ik niet omdat ik geen bijna-hartaanval kreeg toen ik hem voor het eerst de naam Jack Brown hoorde roepen in dat nummer)!
Moeilijke tijden: Wat is je favoriete droevige liedje?
Hiervoor moet ik Benjamin Tod aanhalen met Sorry For The Things. Ben’s schrijfstijl reikt bijna door je speakers en scheurt je hart in tweeën, maar deze is het toppunt, denk ik, omdat het gevoel zo herkenbaar is. Als ik eerlijk mag zijn, geestelijke gezondheid is geen grapje en ik weet dat ik er zeker mee worstel, en er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik een klootzak ben, maar het is alsof er twee mensen in mij vechten om eruit te komen – dit nummer spreekt daar als geen ander over.
Spotlight: Is er een vriend wiens werk je wilt promoten?
Ik ben echt vereerd dat ik, sinds ik mijn debuutalbum in september 2023 heb uitgebracht en ermee heb getoerd, het geluk heb gehad om een aantal van mijn favoriete schrijvers nu vrienden te kunnen noemen. Ben Tod, Riley Downing van The Deslondes, het is geweldig als je je helden ontmoet en ze blijken geweldig te zijn.
Als ik iemand moet aanwijzen dan is het Willi Carlisle, met wie ik in november op tournee ben geweest en we hadden een geweldige tijd (en ook een paar hele leuke verhalen!) en hij staat op het punt om binnenkort zijn nieuwe plaat Critterland uit te brengen. Het was geweldig om elke avond aan de zijkant van het podium te zitten en te kijken hoe iemand op de top van zijn kunnen zijn ding deed. Laat ik in het bijzonder Tulsa’s Last Magician van zijn laatste plaat kiezen.
Respect: Wat is een nummer waarvan je zou willen dat je het zelf geschreven had?
You’re killing me, Floris! Zonder er al te hard over na te denken, moet ik zeggen Angel From Montgomery van wijlen, onvervangbare John Prine. John’s songwriting was absoluut ongeëvenaard, en beter dan dat nummer wordt het niet. Hij kon zich meten met iedereen op het gebied van lyrische genialiteit, songschrijfkunst en naar alle waarschijnlijkheid ook als een goed mens.
Roadtrip: Noem je ultieme roadtripnummer en album.
Ik zou deze vraag met gemak kunnen beantwoorden met elk van de platen die ik hierboven heb genoemd, maar voor de afwisseling zeg ik de eerste plaat van Lynyrd Skynyrd uit 1973. Dat hele album zou een greatest hits op zich kunnen zijn, dus het is moeilijk om het te beperken. Dat gezegd hebbende, rijdend over een lange weg met een grote thermoskan koffie en Simple Man blèrend, is één plek waar ik het nooit erg zal vinden om te zijn.
Zelfliefde: beveel ons een van je eigen favoriete nummers aan.
Op dit moment kijk ik naar mijn nummer You Can’t Love Me Anymore dat verreweg de meeste streams van mijn plaat heeft, maar ik denk nog steeds dat mijn absolute favoriet The Family Guns is. Het is duidelijk dat de meeste mensen voor het eerst in aanraking komen met de Country & Western-cultuur door de Spaghetti-Western, en sinds ik als kind mijn eerste zag, vond ik het een geweldig idee om die epische beelden in een eigen nummer te verwerken. Nou, het is me eindelijk gelukt! Hoewel het nummer een fantastisch westernverhaal is, ben ik erin geslaagd om het heel introspectief te houden en het meer als een allegorie te gebruiken, en daar ben ik best trots op.
Guilty pleasure: Wat is een nummer waar je van houdt dat mensen misschien niet verwachten?
Ik kan dit op twee manieren beantwoorden. Ik ben gek op rap uit de jaren 90, vooral Gangstarr, maar ik denk dat de echte joker is dat ik een grote fan ben van Lana Del Rey! Haar songwriting is geweldig en ik geniet echt van haar combinatie van retrogeluiden met moderne productie. Als ik een nummer moest kiezen, zou ik Ultraviolence van haar gelijknamige plaat zeggen. Ik was denk ik in mijn laatste jaar van de universiteit (de middelbare school in het VK) toen ik dat album op het hoogtepunt van mijn leren-jasjes rocker-fase vond, en ik denk dat het mensen nog steeds verbaast als ik ze dat vertel, zelfs nu nog!
Foto: Rob Blackham
friedcoyote.com 
Leave a comment